Miód Pszczeli

Miód produkują pszczoły, znosząc do ula nektar kwiatowy lub spadź. Pod wpływem enzymów i kwasu mrówkowego sacharoza przekształca się w organizmie pszczoły w cukry proste- glukozę i fruktozę. Przechowywany jest w plastrach z wosku gdzie ulega dojrzewaniu. Miód może mieć konsystencję gęstego płynu lub stałą, a barwę od białej, poprzez jasnożółtą, aż do brunatnej. 

W postaci płynnej nosi nazwę patoka, w postaci skrystalizowanej krupiec.

Miód odznacza się właściwościami przeciwzapalnymi, oczyszczającymi, odnawiającymi jak również uspokajającymi.

W skład miodu wchodzą:

- węglowodany, w największej ilości monosacharydy:

- glukoza (~34%)

- fruktoza (~39%)

- enzymy- głównie inwertaza, amylaza (zwana diastazą), katalaza

- witaminy- B1, B2, B6, B12, kwas foliowy, kwas pantotenowy, biotyna, witamina C,

- mikroelementy- potas, chlor, fosfor, magnez, wapń, żelazo, mangan, kobalt

- kwasy organiczne- kwas glukonowy, kwas jabłkowy, kwas mlekowy, kwas cytryny

- aminokwasy

- hormony

- inhibina

- substancje zapachowe

- olejki eteryczne- wyższe alkohole alifatyczne, aldehydy, ketony, estry

- karotenoidy- β- karoten, ksantofil.

W zależności od tego, z czego powstał miód rozróżniamy 3 jego typy:

Miody nektarowe (kwiatowe)

Aby powstał 1kg miodu nektarowego, pszczoły muszą odwiedzić od 750 tyś. do 3 mln. kwiatów, w zależności od zebranych kropli nektarowych. Miody nektarowe są przeważnie jasne, ale mogą być też ciemnożółte, brązowe lub brunatno- czerwone, odznaczają się wyraźnym aromatem.

Miody nektarowo – spadziowe

Charakteryzuje się brunatną barwą często z zielonkawym odcieniem, ma bardzo słabo wyczuwalny, lekko korzenny zapach, słodki smak (czasem z łagodnym gorzkawym posmakiem). Proces krystalizacji zachodzi w tym miodzie w ciągu kilku tygodni. Miód łączy w sobie delikatny smak miodów nektarowych i zwiększoną aktywność antybiotyczną spadziowych.

Stosowany w zaburzeniach trawienia, przeziębieniach, ma dużą aktywność antybiotyczną.

Miody spadziowe

Spadź jest produktem pszczelim zawierającym spadź wytworzoną przez mszyce i czerwce z drzew iglastych i liściastych.

Miód spadziowy jest gęstszy od miodu nektarowego, o różnym zabarwieniu, przeważnie ciemnobrunatnym lub prawie czarnym. O smaku mdłosłodkim, łagodnym lekko żywicznym, nieco gorzkawym. Krystalizuje się wolno, w grudkach, drobno lub średnioziarniście.

Miód ze spadzi drzew liściastych – o barwie zielonkawozłocistej i szarozielonej. Posiada słaby zapach korzenny, smak raczej cierpki. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące, pomocny przy miażdżycy.

Miód ze spadzi drzew iglastych – Miód ze spadzi iglastej jest szarozielony, o zapachu korzennym, delikatnym smaku, mało słodki.

Przechowywanie

Każdy miód powinien być przechowywany w szczelnie zamkniętych naczyniach (najlepiej szklanych lub kamionkowych) z dala od światła, w suchym miejscu w temp. nie wyższej niż 20°C., za optymalną uznaje się od 6-10°C.

Podgrzewanie miodu (nie w celach kulinarnych) wyżej niż 45-50°C niszczy i dezaktywuje jego czynne biologiczne związki, traci wówczas swoje wartości odżywcze.

Dawkowanie

Miód należy stosować regularnie w celach profilaktycznych, jest on środkiem wspomagającym leczenie, a nie jest produktem leczniczym. Dawki lecznicze miodu zależą od rodzaju ciężkości schorzenia. Zazwyczaj przyjmuje się 1-3 łyżki stołowe 3 razy dziennie (60-180g), natomiast dawka profilaktyczna miodu wynosi 1 łyżka stołowa 1 raz dziennie (20g), ale nawet większe spożycie nie powoduje skutków ubocznych.

U dzieci spożywanie miodu wzmaga rozwój umysłowy i zwiększa odporność na choroby. Dzieci w wieku od 1-4 lat powinny dostawać ok. 1 łyżeczki (7g) miodu dziennie, dzieci w wieku od 5-12 lat 15-40g miodu. Nie należy podawać miodu dzieciom poniżej 1 roku życia ze względu na naturalnie występujące w nim bakterie.

Miodu nie powinny spożywać osoby posiadające nietolerancję na miód. Objawami mogą być nudności, wymioty, rzadziej wysypka czy trudności w oddychaniu. Jak również osoby mające alergię na pyłek kwiatowy i pyłek traw zawarty w miodzie.

Niewskazane jest także spożywanie dużych ilości miodu przez długi czas. Osoby chore na cukrzyce mogą jeść miód akacjowy w bardzo małej ilości, jednak należy szybciej skonsultować się z lekarzem!!

Krystalizacja miodu

Krystalizacja jest to przechodzenie miodu ze stanu ciekłego (patoka) w stan stały (krupiec). Jest zjawiskiem naturalnym, zachodzącym w każdym naturalnym miodzie. Czas krystalizacji jest różny dla różnych miodów i zależy głównie od pożytku z jakiego miód został wyprodukowany, oraz od stopnia dojrzałości miodu.

Krystalizacja nie zmienia właściwości odżywczych i leczniczych miodu jak również nie obniża jego wartości, wręcz przeciwnie, świadczy o jego jak najlepszej jakości.

Jeśli chcemy, aby miód skrystalizowany stał się ponownie płynny, musimy go umieścić w naczyniu z ciepłą wodą, której temp. powinna wynosić do 45°C, najlepiej 42°C, aby miód nie stracił swoich wartości. Nie należy go podgrzewać bezpośrednio.